Αὐτὸς ὁ δικτυακὸς τόπος, περιλαμβάνει ἑνότητες δραστηριοτήτων, ποὺ ἡ συνύπαρξή τους ἴσως φανεῖ παράδοξη σὲ ἐπισκέπτες του. Δὲν εἶναι σύνηθες, κάποιος ποὺ προσεγγίζει τὴν πραγματικότητα –μὲ ὅ,τι αὐτὸ μπορεῖ νὰ σημαίνει– μέσα ἀπὸ μεθοδολογία ἐπιστημονικὴ νὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ποιητής, εἰκαστικὸς ἢ θεράπων τῆς Τέχνης ἢ τοῦ Λόγου. Ἴσως νὰ εἶναι κοινωνικὰ ἀποδεκτὸ ὡς μία ἀβλαβὴς συνήθεια, ἕνα ‘’χόμπυ’’, μία ἐκτόνωση, ὄχι πάντως ὡς ἕνας κύριος καὶ καθοριστικὸς τρόπος ἐκφράσεως.

Εὐτυχῶς, ὑπάρχει τὸ παράδειγμα τοῦ Λεονάρντο ντὰ Βίντσι γιὰ νὰ μὲ ὑποστηρίξει, ὄχι μὲ τὴν πρόθεση τῆς συγκρίσεως, ἀλλὰ ὡς ἀπόδειξη μιᾶς πραγματοποιήσιμης πολυπραγμοσύνης καὶ πολυμέρειας. Κανεὶς –ὑποθέτω– δὲν θὰ ἀμφισβητοῦσε τὸ πλήθος καὶ τὴν πληρότητα ἐκφράσεων (Ζωγραφική, Ἐφευρέσεις, Ἀστρονομία, Δημιουργία, Μηχανισμοί, Γνώση τῶν Βοτάνων, Παρασκευὴ Χρωμάτων κ.ο.κ) στὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ χαρισματικοῦ ἀτόμου, οὔτε τὸ ὅτι ὅλα αὐτά, συνυπῆρχαν μὲ τρόπο ἀπόλυτα λειτουργικό.

Θεωρῶ εὐλογία τὸ ὅτι ἡ Ψυχὴ μου ἀναζητᾶ μιὰ πολυμερῆ καὶ οὐσιαστικὴ ἔκφραση τρόπων καὶ προσλήψεων τοῦ Κόσμου (ὡς Κοσμολογικοῦ ἢ Κοσμητικοῦ Συμβάντος) καὶ σχέσεως μὲ αὐτόν, μέσω τῆς Τέχνης καὶ τῆς Ποιήσεως, ὄχι γιατὶ ἁπλὰ μοῦ καλλιεργεῖ τὴ Συναισθηματικὴ Νοημοσύνη ἢ μὲ κρατᾶ σὲ ἰσορροπία, ἀλλὰ γιατὶ μοῦ ἐπιτρέπει νὰ παραμένω Ἀληθινός, νὰ καταδύομαι στὰ ἐκφραστικὰ μου μέσα, νὰ τελειοποιοῦμαι μέσα ἀπ’ τὴν χρήση τους, νὰ ἐκθέτω μὲ γενναιότητα ὅσα βιώνω καὶ νὰ τὰ μοιράζομαι μὲ ὅσους τοὺς ἀφοροῦν, κι ἔτσι, μέσα ἀπὸ τὴν ἐπίπονη, ἀλλὰ ἀσύγκριτη σὲ ἀξία Ἀλχημικὴ αὐτὴ διεργασία, ἀπὸ Ἄτομο’’, νὰ καθίσταμαι ‘’Πρόσωπο’’.

Παναγιώτης Μερέκος

19 προς 20/11/2016

Ἐπειδὴ ὁ λόγος ποὺ ὀνομάζεται ἔρωτας, γίνεται λέξεις
______________________________________________________________

Ἀρκεῖ νὰ καταδυθεῖς στὴν Καρδιὰ κι ἡ ἐξουσία τοῦ Χρόνου λυγίζει.
Οἱ τόποι ὅλοι, τότε γίνονται ἕνας. Κι ἡ γλῶσσα, πασχίζει νὰ χωρέσει στὸ δικὸ της βασίλειο τὸ ὠκεάνειο βίωμα ποὺ ὀνομάζεται Ἔρωτας.
Κρατάει αἰῶνες ἡ περιπλάνηση αὐτή, ὅπως ἄλλωστε ἁρμόζει σὲ κάθε τὶ αἰώνιο. Τὸ ἀντικλείδι τῆς ἑρμηνείας ὅσων συχνὰ σημαίνει ἕνα ποίημα βρίσκεται –εὐτυχῶς– σὲ χέρια ἀσφαλῆ. Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι ραψωδοὶ καὶ οἱ βάρδοι, οἱ τροβαδοῦροι τοῦ ἄλλοτε καὶ τοῦ σήμερα, γνωρίζουν πὼς ὁ λόγος ποὺ διακονοῦν ὅλων τῶν γλωσσῶν οἱ λέξεις, γιὰ ν’ ἀκουστεῖ πλήρης κι ἀκέραιος, ἀπαιτεῖ ἕναν βίο συνεπῆ πρὸς τὸ ποίημα. Μιὰ φλόγα συντηρούμενη ἀπὸ τὸν τροβαδοῦρο τὴν ἀέναη ἐκπύρωση. Ποὺ ποτὲ δὲν ἀρκεῖ. Γιατὶ ἔχει καταδυθεῖ στὴν καρδιά.

Πρόθεσή μου, δὲν εἶναι ἡ παράθεση ἑνὸς ἐξαντλητικοῦ ἀριθμοῦ πληροφοριῶν ἀλλὰ νὰ ἐμπνεύσω, ἔστω καὶ ἐλάχιστα, μὲ αὐτὸ ποὺ πνέει ἐντὸς μου ὡς ζῶσα πνοὴ καὶ νόημα ὑπάρξεως: τὸ Πῦρ, τοῦ Ἔρωτα, ποὺ μὲ ἀναλίσκει ὥστε νὰ ταξιδέψω κάποτε, κρατώντας τὸν ὀβολὸ μου ἀπὸ Φῶς.

Παναγιώτης Μερέκος

30-11-20181`

Ὁ Ἄγγελος
__________________

Καὶ ὁ Ἄγγελος ποὺ ὀνομάστηκε Ἔρωτας
κρασὶ μὲ σμύρνα καὶ πυρετὸς ἀναστάσιμος,
καὶ ὁ Ἄγγελος–Νερὸ, ποὺ φεγγαρόλουστη σ’ ἔλουσε πάνω ἀπ’ τὴν
θάλασσα
καὶ ὁ Ἄγγελος Καλυμμένος Καθρέφτης ποὺ φυλάει τὴν εἰκόνα σου,
ἔχουν ὅλοι κληθεῖ στ’ ὄνομά σου.
Καὶ τὴ φωνὴ ποὺ κάνει ἄμμο τὶς πέτρες…
καὶ τὴ σκιὰ ποὺ γλιστράει πάνω στὰ ὀνόματα…
καὶ τὸ ρόδι, ποὺ ἔπεσε ἀπ’ τὸ κορίτσι καὶ ἔσπασε πάνω στὸ χῶμα…
… θὰ τὰ καταργήσω, ἐπειδὴ ὑπάρχουν τὰ χείλη σου κάτω ἀπ’ τὸν πέπλο.
Κανεὶς δὲν δικαιοῦται νὰ κοιτάξει μέσα στὰ μάτια σου,
γιατὶ τὰ μάτια σου ὑπάρχουν ἐπειδὴ πολὺ σὲ ὀνειρεύτηκα.
Ἐπειδὴ τὰ δάκρυά σου ἀκόμα καῖνε τὰ χείλη μου,
καὶ τὸ μαξιλάρι μου εἶναι ζεστὸ ἀπό ξεχασμένες ἀνάσες σου.
Καὶ ἰδού, ἐγώ, γυμνός στὸ περιστύλιο τῆς νύχτας
μὲ τὴν καρδιόσχημη ὑδρία στὰ χέρια,
πλήρη ἀπὸ τὸ μέλι ποὺ τὸ κρύο κρυστάλλωσε,
πλήρη φωνῶν, ἀπὸ τριμμένο συντέφι, ποὺ σκαρφαλώνει μέσα στὸ αἷμα
μου
σὰν λάβαρο στημένο πάνω σὲ ὅ,τι ἀγγίζω.
Καὶ ὁ Ἄγγελος-Ἄνεμος, κυματίζει τὴν μορφή σου
πίσω ἀπὸ τὴν φασματικὴ διαφάνεια τοῦ κόσμου
ἀνάγλυφη, σὰν ἀνοιξιάτικο ἄρωμα στοὺς δρόμους κυριακάτικης θλίψης.
Τὸ δάχτυλό του, γράφει τὸ ὄνομά σου μὲ χυμὸ κερασιοῦ,
σ’ ἕναν ἀπέραντο γκρίζο τοίχο, ποὺ σπάει.
Ἔχει κληθεῖ κάθε ποὺ στέναζες ἀπὸ ἡδονὴ ἢ ὀδύνη.
Κάθε ποὺ ἔτρωγες σπόρους ροδιοῦ πλάι στὴν θάλασσα.
Κάθε ποὺ κοίταγες μὲς στὸν καθρέφτη τὴν ἄμμο.
Καὶ ὅταν ξεχνοῦσες τὰ πρότερά μας ὀνόματα,
αὐτά, ποὺ ἀγκαλιασμένους μᾶς ὕφαιναν σὲ ζωὲς καὶ θανάτους.
Κι ὅταν τοῦ κορμιοῦ σου τὸ ἄνθος, ἀνοιγμένο, πλενόταν μὲ λάβα,
δίχως σκιά, σάρκα ποὺ ἄφθαρτη φέγγει, ὅτι πολὺ ἀγαπήθηκε,
ἐγώ, ἐπινοοῦσα ἀλφάβητα μέσα στὶς φλόγες
καιόμενος, γιὰ νὰ συνεχίσεις νὰ καταυγάζεις τὴν νύχτα σὰν ἄστρο.
Ἄγγελος-φύλακας τῆς ἀνείδωτης φλόγας σου,
ἐπειδὴ πολὺ σὲ ἀγάπησα γιὰ νὰ μείνεις ζεστή.
Ἄγγελος-Ἀγκαλιὰ στοὺς αἰῶνες.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ μιλᾶνε γιὰ μένα σὲ ἄλλους ἀνθρώπους δὲν περιγράφουν ἐμένα. Οἱ ἀναμνήσεις τους εἶναι πλασματικές. (Τουλάχιστον ἐν ‘’μέρει’’). Μιὰ πιθανὴ πρόσκτηση τῶν δεδομένων αὐτῶν ἀπὸ ἕνα Ὑπερδίκτυο Πιθανοτήτων, μὲ γνώμονα τὴν ἀναβάθμιση τοῦ ποσοστοῦ σημαντικότητας τῶν βιογραφιῶν μας, ὅσον ἀφορᾶ τουλάχιστον τὸν συντελεστὴ ἐνδιαφέροντος τῶν ζωῶν αὐτῶν ὡς ἄθροισμα πληροφοριῶν. Ἐπίσης, ἡ ἐπανάληψη δεδομένων ποὺ θὰ ἑρμήνευαν ἱκανοποιητικὰ γιὰ ὅ,τι συνηθίζουν νὰ ὀνομάζουν ‘’λογική τους’’ τὴν παρουσία μου, ἑνὸς ξένου κατ’ οὐσίαν σώματος στὴν εὐταξία τῆς κοινῆς τους ὑπνοβασίας.

Πλασματικότερο καὶ πλέον ἄστοχο ὅλων, τὸ νὰ ἐκληφθοῦν οἱ ὑποκειμενικὲς καὶ ‘’συνειδητὰ’’ ἢ πλήρως ἀσύνειδα ἑρμηνευόμενες ἱστορίες, ὡς γεγονότα. Ὅσοι ἀκοῦν νὰ μιλᾶνε γιὰ μένα, ἀκοῦν ἑρμηνεῖες καὶ ἐκδοχὲς καὶ ὑποθέσεις σχετικὰ μὲ τόπους, ἀνθρώπους, ἡλικία, ἐνδιαφέροντα, ἐμφάνιση, οἰκογένεια· ἀκοῦν ‘’νομιμόφρονες’’ τακτοποιητικὲς προσαρμογὲς ἑνὸς πεδίου δυνατοτήτων καὶ δημιουργία συμβάντων, σὲ ἐπίπεδο ἀνθρώπινης βιογραφίας.

Κι ὅλα αὐτὰ μέσα ἀπὸ συνεχόμενες ‘’μεταπτώσεις’’ τῶν ἀντιληπτικῶν μέσων: Τρισδιάστατο Σύμπαν…
Ἀνθρωποκεντρικὴ –ἀνθωπομορφοποιητικὴ προσαρμογὴ…
Ἀνάγκη λογικοφανοῦς ἐξηγήσεως τοῦ Παντὸς πρὸς ἐφησυχασμὸν καὶ ἀποθήκευση τῶν δεδομένων…
Ἐπίφαση ἐξοικειώσεως μὲ τὸ παράδοξο καὶ τὸ ἑτερογενὲς ὡς πρὸς τὶς συλλήψεις, τὶς ανάγκες, τὴν ἐνδελέχεια…
Νανούρισμα τῶν φόβων μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἐφικτοῦ τῆς ἐπικοινωνίας ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ τὸ Ἕτερον γένος τῆς ὑπνοβατικῆς ἀνθρωποδομίας, μὲ τὴν ἐπιτυχῆ χρήση ἑνὸς ἐλάχιστου κοινοῦ γλωσσικοῦ τόπου…
Ἀμήχανα χαμόγελα, ποὺ ὑποδύονται πὼς δὲν ὑπάρχει κάτι παράξενο νὰ εἰπωθεῖ ἢ νὰ ἀκουστεῖ.

Ἄν θέλετε νὰ μὲ γνωρίσετε ἀληθινὰ κι ἄν δὲν φοβᾶστε τὶς ρωγμὲς στὴν δομὴ τῆς πραγματικότητάς σας, ρωτῆστε ἐμένα τὸν ἴδιο γιὰ ἐμένα. Ἴσως βέβαια χρειαστεῖ νὰ ἀποποιηθεῖτε ὅ,τι νομίζετε πὼς γνωρίζετε γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας.

Παναγιώτης Μερέκος

18 προς 19-5-2017

Ποιητικὸ Μανιφέστο
________________________

Διφυὴς καὶ πολυδιάστατη, ἡ Ποίησις, γεγονὸς ὄχι ἁπλῶς αἰσθητικὸ ἀλλὰ ὀντολογικό, ψηλαφεῖ τὶς λέξεις καὶ τὴν σιωπή, καὶ μὲ τὴν ἐπίγνωση πὼς πάντα τὸ δημιούργημα θὰ ὑπολείπεται τῆς συλλήψεώς του, συνεχίζει τὸ Ἀλχημικὸ Ἔργο τῆς μεταστοιχειώσεως. Φωνήματα καὶ παύσεις, φθόγγοι καὶ ἄπνοιες, συχνότερα ἴσως κραυγές, γίνονται λόγος.

Κι ὕστερα, ἔχοντας ἐννοήσει τὴν ρητορικότητα τῶν δακρύων, προεκτείνεται μὲ τὴν μετοχή τοῦ φωτὸς καὶ τῆς σκιᾶς του, γίνεται ὅραμα καὶ κινεῖται, ματώνει λαξεύοντας Ὕλη καὶ Φῶς ρυθμικά, κυοφορεῖ εἰκόνες καὶ τὶς γεννᾶ μέσω τῆς ἀνεικονικῆς λιτανείας τῶν ἀρρήτων, ποὺ καλεῖται Μουσική.

Πῶς ἀλλιῶς νὰ μιλήσει ὁ Ποιητής; Ἀφοῦ, πρὶν (ἀπὸ) κάθε γλώσσα, ὑπάρχει ἡ Πρωτογενὴς Κραυγὴ γεννήσεως τοῦ Παντός. Αὐτὴν ἀνασαίνει, καὶ πλήρης στεναγμῶν, ξέπνοος σκαρφαλώνει ὡς τὴ στιγμὴ τῆς δικαιώσεώς του.

Πέρα ἀπ’ τὸν ἔναρθρο λόγο –ὄργανο ἐφικτῆς γεφυρώσεως τῶν ἀνθρώπινων κόσμων– μετέχει ἤδη τὴν Σιωπή ἑνὸς Μέλλοντος Αἰῶνος καὶ τὴν Θριαμβικὴ Κραυγὴ Γεννήσεως ἑνός Ἄφθαρτου Κόσμου.

Παναγιώτης Μερέκος

Οκτώβριος 2016